Soms is het moederschap niet makkelijk!
Mijn dochter van ruim negen heeft ADHD. Niet een beetje, maar behoorlijk.
Ze is lief, behulpzaam, attent, vrolijk, gezellig en heel creatief.
Maar sociaal soms wat onhandig. Ze heeft niet het hele drukke gedrag van wat veel mensen denken bij een ADHD-er maar ze heeft vooral de impulsieve vorm.
Niet denk maar meteen doen!
Al jaren proberen we haar in haar vergaande enthousiasme wat te remmen en leren haar eerst te denken en dan te doen. Maar dat valt niet altijd voor beiden partijen mee.
Vroeger had ze veel vriendinnetjes en werd overal op feestjes uitgenodigd. Nu staat er al een heel jaar niemand klaar om uit te nodigen. En dat doet pijn. Voor mij, maar zeker voor haar. Ze snapt niet dat mensen/kinderen niet altijd zitten te wachten op haar meest enthousiasme manier van handelen. Of haar ver gaande aanbiedingen om anderen te helpen. We proberen haar in te begeleiden en haar te helpen naar andere te luisteren. Eerst nadenken en dan doen.
Maar gisteren had onze mop het zwaar te pakken, op school is ze de laatste tijd verdrietig en dan huilt ze op het toilet. De juffen zijn goed en lief en proberen haar zo goed mogelijk te helpen.
Gisteravond kwam ik boven en hoorde haar huilen. Ze vertelde in tranen dat ze zich zo vervelend voelde en dat ze maar niet begreep wat ze toch fout deed. Ik probeerde haar te troosten en al haar positieve eigenschappen te benoemen. Maar ze was zo verdrietig en toen zei ze ook nog dat ze het liefst dood was....
Nou weet ik dat ze dit niet zo bedoeld maar mijn moederhart trekt dit maar matig. De hele nacht heb ik er van slecht geslapen, wakker gelegen en veel gepiekerd. Een kind hoort toch een onbezorgde jeugd te hebben...
Maar voordat de wekker vanochtend af liep stond ze al naast mijn bed. Super vrolijk en enthousiast. Goedemorgen mama! Ik vroeg aan haar hoe het met haar was. Goed hoor! Ik ga mij wassen en aankleden!
Fluitend ging ze door de badkamer als of er zoiets als gisteren niet gebeurd was. Ik ben nog steeds van slag. Ik heb een rot gevoel. Ik wil haar graag helpen en begeleiden maar soms zit ik ook met het handen in het haar. Wel heb ik heel veel vertrouwen in het meisje! Het is ook best lastig om bijna tien te zijn!(en om ADHD te hebben).
Ik heb zelf geen kinderen, maar kan me heel goed voorstellen, hoe zij zich voelt, maar ook hoe verdrietig dit voor jullie is. Ik ben iemand die in vriendschappen ook teveel stopt en ze daardoor juist verlies. Ben al veel ouder40 , maar kan me haar onzekerheid best voorstellen. Zij wil alleen maargoed doen. Dat andere kinderen anders denken en voelenis lastig uit te leggen. Maar als ouder kan je soms niks meer doen. Als alleen goed begeleiden en haar troosten. Zelf soms ook troost,steun zoeken, om hier mee om te gaan
BeantwoordenVerwijderenHerkenbaar en mijn dochter van 9 heeft niet eens adhd. Ze heeft vriendinnen genoeg. Maar soms is ze toch heel onzeker en dan huilt ze in bed en zegt dat niets meer leuk is. Gelukkig meestal de volgende dag weer over inderdaad, maar ken het wakker liggen hierover! Succes ermee en weet dat je niet de enige bent.
BeantwoordenVerwijderenBedankt voor jullie lieve en bemoedigende woorden! Daar knap ik wel wat van op! Liefs Caro
BeantwoordenVerwijderenO wat rot is dat, ik kan het me zo goed voorstellen dat jij daar wakker van ligt. En een van de voordelen van adhd is (denk ik) dat ze het ook zo weer kwijt zijn, dat gevoel.
BeantwoordenVerwijderen(Zoals je misschien weet hier ook een add-er van tien)
Hey Mamalien, nee ik wist niet dat je ook een adhd-er had...je hebt wel gelijk...ze kunnen omdraaien als de wind....Groet Caro
BeantwoordenVerwijderenOw wat een nare toestand zeg! Ik kan me voorstellen dat je daar als moeder heel verdrietig en bezorgd van wordt!! Sterkte met deze moeilijke momenten. En als ze vrolijk is en zich goed voelt dan voel jij je ook weer goed toch?? :-) :-)
BeantwoordenVerwijderen