Heel lang hebben we getwijfeld zullen we het wel of moeten we het toch maar niet doen.
Alle voor en tegen argumenten eens flink onder de loep genomen en het besluit dus genomen voor castratie.
Ook had onze hond twee hubertusklauwtjes aan zijn achterpoten en ik was er al eens op geattendeerd om die ook gelijk weg te laten halen als hond toch al onder narcose ging.
Dus gisteren was het zover. Het leek wel of hond het wist. Op zijn kont slepend aan zijn riem trok ik hem beetje voor beetje naar binnen. Normaal is hond vrolijk, kwispelend en enthousiast, maar slepend achter mij aan had hij geen keus.
De dierenarts stelde hem op zijn gemak en huppelend ging hond mee richting "schavot". Zo voelde het voor mij althans. U kunt gaan hoor! Zei de assistente vriendelijk tegen mij. Oh okay stamelde ik...uh....
Nee hoor, gaat u maar, Mevrouw. Wij sms-en u als de behandeling geslaagd is.
En gaf me een grote glimlach! Ik moest ook lachen en omdat mijn bronchien nog verstopt zitten kwam er wel een heel raar geluid bij mij naar boven.
Ik bedankte de mevrouw glimlachend en zei; Tot later!
Om half één kreeg ik de langverwachte sms en om half vier haalde de kinderen en ik hond op...oh wat zag hij er uit! Vannacht er maar even uit geweest om te kijken hoe het met hem ging en hij verwelkomde mij spontaan.
Ahhh, wat zielig :( Ik ken dat wel hoor, toen wij ons konijn lieten castreren vond ik het ook zoooo zielig en wilde er eigenlijk ook bij blijven. Mijn man en ik hebben toen buiten echt even een traantje weggepinkt. Dus je bent echt niet de enige!!
BeantwoordenVerwijderenAch gossie toch, beterschap voor de patiënt!! En je bent echt de enige niet hoor, die met lood in de schoenen een dier achterlaat voor wat voor een operatie dan ook.
BeantwoordenVerwijderenAaaaaach, heel veel beterschap! En ook ik kan helemaal niet tegen dit soort dingen... snuf, snuf...
BeantwoordenVerwijderenNou je bent echt niet de enige die dan met een bezwaard hart zijn huisdier achterlaat, ik heb er zelf al enige keren ervaring mee gehad en moest buiten ook even een traantje wegpinken, gelukkig loopt het vaak dan wel goed af.
BeantwoordenVerwijderenHet is in ieder geval weer achter de rug. Het lijkt altijd zo maf, zo'n kap om het hoofd.
BeantwoordenVerwijderenAch, beterschap voor hem! Wij hebben een gecastreerd konijn, het vrouwtje dat hij ervoor terug kreeg maakte alles goed!
BeantwoordenVerwijderenIk was ook erg blij dat mijn kater in het asiel al gecastreerd was, hoefde ik de beslissing niet meer te nemen. Toch wel jammer, want na de eerste drie maanden ronduit wangedrag van deze meneer overleefd te hebben werd het de liefste kater die je je maar voor kunt stellen en nog bloedmooi (lange crèmekleurige haren, rood neusje, rode oortjes en pootjes, en heel lichtblauwe ogen) ook. Ik zou er wel honderd van willen hebben. Misschien dan maar klonen?
BeantwoordenVerwijderenBeterschap voor de patiënt!
Arm hondje! Hopelijk geneest de wond snel en is hij gauw weer de oude. Heb je niet de hele tijd het idee dat hij opeens hard kan gaan roepen: Ik wil bolletje!! :-)
BeantwoordenVerwijderenBeterschap. En ik kan moet goed voorstellen dat het moeilijk was om hem achter te laten. Soms is het toch een beetje je kindje..